Murarka ogrodowa - System BioDar
Galeria Selekcja kokonów - poradnik
DE EN
BioDar
  • Gospodarstwo kulturowe
  • Dr inż. Stanisław Flaga
  • Pracownia
  • Ryszard Flaga
  • Wydawnictwo
  • Dorota Flaga

Skorki

Biologia i ekologia skorków

Skorki zwane popularnie szczypawkami lub cęgoszami są stałymi bywalcami naszych ogrodów. W Polsce występuje 7 przedstawicieli tego rodzaju. Najbardziej znany jest skorek pospolity (Forficula auricularia). Ze względu na ukryty sposób życia jest on drapieżcą, o którym wiadomo znacznie mniej niż o innych owadach pożytecznych. Samice składają jaja podczas zimy lub wczesną wiosną do norek umieszczonych na głębokości ok. 5 cm pod ziemią. Na gniazda wybierają szczeliny i podziemne chodniki wydrążone przez dżdżownice, krety lub inne zwierzęta. Początkowo samica ogrzewa jaja własnym ciałem, a później po wylęgnięciu się larw opiekuje się potomstwem, podobnie jak kwoka kurczętami. Wylęgłe larwy pozostają w gnieździe do drugiego stadium rozwojowego. Osobniki dorosłe pojawiają się na powierzchni ziemi dopiero w końcu maja lub na początku czerwca. Mimo swoich rozmiarów trudno je wówczas zauważyć, gdyż prowadzą nocny tryb życia i preferują miejsca wilgotne. Dzień spędzają w ukryciu pod opadłymi liśćmi, kamieniami i kawałkami butwiejącego drewna, a po zapadnięciu zmroku udają się na żer. W poszukiwaniu pokarmu często penetrują gałęzie drzew i krzewów. Dojrzałość płciową osiągają mniej więcej po roku. Samce skorków łatwo można odróżnić od samic po końcowej części odwłoka. Ich szczypce są mocno łukowato wygięte, podczas gdy u samic szczypce są prawie proste. W okresie letnim skorki stanowią główny pokarm dla żab, ropuch i jeży.

Preferencje pokarmowe

Skorki są przeważnie saprofagami. Odżywiają się gnijącymi szczątkami roślinnymi i zwierzęcymi (w tym przejawia się ich rola sanitarna). Mimo przystosowania do konsumowania resztek organicznych, są uważane za efektywne drapieżniki atakujące ofiary niewiele mniejsze od siebie. Sporadycznie mogą odżywiać się także pokarmem roślinnym (niekiedy mogą uszkadzać płatki kwiatowe lub niedojrzałe owoce i nasiona, czasem w blaszce liściowej wygryzają dziury z pozostawieniem tylko grubszych nerwów). Najczęściej jednak zanieczyszczają tylko rośliny odchodami, które wydalają po zjedzonych owadach.

Skorki w sadach odżywiają się głównie pokarmem zwierzęcym. Chętnie zjadają jaja i mniejsze gąsienice szkodliwych motyli, miodówki oraz przędziorki i mszyce. Warto podkreślić, że na uprawach są głównymi drapieżcami mszycy bawełnicy korówki, której kolonie znajdują się na szyjce korzeniowej roślin i na korzeniach umieszczonych w górnej warstwie gleby, czyli tam gdzie trudno je zniszczyć. Nie stronią również od grzybni mączniaków występujących na drzewach owocowych.

Praktyczne wykorzystanie

W ofercie Gospodarstwa znajdują się kasety gniazdowe dla skorków, które spełniają rolę schronień dziennych, o wysokiej skuteczności zasiedlania. Przebywające w nich szczypawki unikają podczas dnia zagrożenia ze strony ptaków owadożernych.

Sztuczne siedliska mocujemy na drzewach w górnej części pnia lub w rozwidleniu między konarami. W celu przyspieszenia zasiedlenia należy je wypełnić butwiejącą zeszłoroczną trawą. Centralne położenie gniazda i duże zdolności cęgoszy do rozprzestrzeniania się wzdłuż gałęzi sprawiają, że podczas nocy cała korona drzewa jest dokładnie przeszukana. Osiedlona w początkach czerwca kolonia skorków, szybko zaczyna redukować mszyce, które do tego czasu mogły się już znacznie rozmnożyć.

Zapotrzebowanie pokarmowe skorków zależy od fazy rozwojowej i temperatury otoczenia. W korzystnych warunkach termicznych zapotrzebowanie pokarmowe dorosłego skorka wynosi 125 do 200 mszyc na 1 dzień. W porównaniu z innymi drapieżcami zapotrzebowanie to jest ogromne i stosunkowo szybko może doprowadzić do wyniszczenia nawet dużych kolonii mszyc. Niewątpliwie szybkiej redukcji mszyc sprzyjają wyjątkowe zdolności poszukiwawcze skorków. Warto zauważyć, że na płaskim gruncie dorosły osobnik może w ciągu nocy dokładnie spenetrować około 2 m2 powierzchni. Gdy w diecie skorków zabraknie pokarmu zwierzęcego owady te mogą dobierać się do liści, miękkich owoców i kwiatów. Dlatego zanim dojdzie do wyrządzenia pierwszych szkód na drzewach należy przenieść kasety w pobliże roślin zawsze chętnie obleganych przez mszyce tj. w okolice róż i bobu. Jeśli nie mamy kłopotów ze szkodnikami, to gniazda po prostu wynosimy poza obręb naszych upraw.

BioDar.com.pl © Wszelka treść zawarta na stronie jest własnością jej autorów. Zabrania się kopiowania bez zgody autora.
Webmaster